ผมเขียนเรื่องสั้น "ลั่น" ไว้เมื่อปี 2550 ด้วยนามปากกา kumardum k.
เรื่องสั้น Black Comedy เรื่องนี้มักจะทำให้ผมอดรู้สึกรักและคิดถึงมันอยู่เนือง ๆไม่ได้ ผมคิดถึงตัวละครโก๊ะ และตัวละครหลาย ๆ ตัว ในเรื่อง สักวันหนึ่ง พวกเขาเหล่านั้นคงจะได้กลับมาอยู่ในเรื่องสั้นอีกสักเรื่องของผมเพื่อบอกเล่าถึงความเป็นไปในฐานะภาคต่อ แต่ยังก่อน ยังไม่ใช่ตอนนี้แน่นอนครับ
ผมขอกราบขอบพระคุณคุณอาประภัสสร เสวิกุล นักประพันธ์นามอุโฆษ อดีตนายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย ที่ได้กรุณาคัดเลือกและแสดงความเห็นของท่านที่มีต่องานเขียนเรื่องนี้ไว้ในคอลัมน์ "คลีนิคเรื่องสั้น" ประจำเว็บไซต์ของท่าน และขอขอบคุณทางทีมงานที่อุตส่าห์หาภาพน่ารัก ๆ มาประกอบเรื่องสั้นไว้ให้ด้วยครับ
สำหรับเพื่อน ๆ ที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องนี้ ผมแนะนำว่าควรอ่านเนื้อหาภายในเรื่องก่อนแล้วจึงมาอ่านความเห็นของคุณอาในด้านล่างนะครับ
http://www.psevikul.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=5362099&Ntype=4
คลินิกเรื่องสั้น 41
ลั่น โดยคุณ kumardum k. "เรื่องสั้นเรื่องนี้จะอ่านเล่นก็สนุก หรืออ่านจริงก็ได้ข้อที่น่าคิด แต่ที่น่าสนใจคือกลวิธีการเขียนแบบเรื่องเล่าที่เหมือนจริง แต่ก็แฝงด้วยอารมณ์ขันที่เจ็บปวด
อ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้แล้ว จะเห็นว่าการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันของหญิงชายสักคู่หนึ่งมิใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะเมื่อต่างฝ่ายต่างสิ้นความเกรงอกเกรงใจหรือคำนึงถึงจิตใจของฝ่ายหนึ่ง ทั้งอาจถือเป็นเรื่องสนุกเสียด้วยซ้ำในการทำร้ายความรู้สึกของคู่ครอง แต่เมื่อเกิดสงครามอารมณ์ขึ้นแล้ว ผู้ที่ได้รับผลของสงครามมักจะเป็นคนที่ไม่รู้อิโหน่ อิเหน่อย่างลูก หรือชาวบ้าน
คุณ kimardum k.ให้รายละเอียดของตัวละครโดยเฉพาะพ่อกับแม่และเจ๊โตได้ดี รวมทั้งมีความสามารถในการสร้างบทสนทนาได้เข้ากับสภาวะของตัวละครและบรรยากาศของเรื่อง จนคิดว่าหากใครที่เจอสภาพอย่างโก๊ะก็คงจะตกอยู่ในอาการเดียวกัน และถ้าไม่มีความอดทนพียงพอก็อาจจะพลอยประสาทเสียไปด้วยง่าย ๆ
ตอนจบของเรื่องเป็นการหักมุมแบบคาดไม่ถึง แต่ก็ให้รอยยิ้มแก่ผู้อ่านพร้อมกับความรู้สึกปลอดโปร่ง ทดแทนกับน้ำหนักของแรงกดที่ผู้เขียนใส่เข้ามาตลอดเรื่อง" ประภัสสร เสวิกุลซันติอาโก ชิลี/26 พ.ย.2550
